Lieke Anna

Mijn weg is niet de eerste die verschillende afslagen en kronkels bevat en zal ook niet de laatste zijn. In 2010 schreef ik me in bij de KVK. Ik was inmiddels bijna afgestudeerd aan de kunstacademie en had al een aantal fotografie opdrachten. Dat was handig. Een jaar later studeerde ik af. En toen begon de onzekerheid van mijn part-time ondernemerschap. Ik beunde bij op een strandpaviljoen en nam iedere opdracht aan die ik in mijn schoot geworpen kreeg. Ik fotografeerde bruiloften, portretten, newborns, families, food, ik wilde alles proberen. Maar daarnaast ben ik ook verdergegaan met waar mijn liefde lag, eigen verhalen vangen in beeld. Dit deed ik door surrealistische en vaak sprookjesachtige zelfportretten. Ik maakte mijn binnenwereld zichtbaar door erover te creëren. Gevoelens en gedachten vormden de rode draad. En ik vond het belangrijk om onderwerpen aan de kaak te stellen die we liever uit de weg gaan. Onzekerheid, depressie, eenzaamheid, hoe ziet dat er eigenlijk uit? En dat was dan de beweegreden voor mij om met mijn rugzak met een jurk en soms wat attributen, mijn camera & statief & afstandsbediening op pad te gaan. Ik verdiende er mijn brood niet mee, maar ik kon niet anders dan dit te doen. Ik had het nodig. Het is als ademen.

In de loop van de jaren werden mijn opdrachten steeds conceptueler, klanten begonnen me te vragen vanwege de stijl die ik hanteerde in mijn vrije werk en had ik mijn parttimebaan in de horeca kunnen laten varen. Ik was fulltime fotograaf. Maar dat was niet de droom. De droom was kunstenaar. Langzaamaan verschoof dan ook de focus en richtte ik me alleen nog op bruiloften die open stonden voor het artistieke randje en portretten met een verhaal. Daarnaast begon ik mijn kunstwerken aan te bieden voor de verkoop en dacht ik na over het geven van workshops. Op 1 september 2018 fotografeerde ik mijn laatste bruiloft en besloot ik fulltime voor het kunstenaarschap te gaan. Angsten overboord, met een 'als het niet lukt kan ik altijd nog terug naar dat soort fotografie klussen'.

Het is inmiddels september 2024 en ik kan met trots zeggen dat ik nog steeds fulltime kunstenaar ben. Dat ik inmiddels regelmatig exposeer. Dat ik sinds 2022 een IJsland retreat organiseer die ik 3 maal uitverkocht. En mijn grootste trots; dat mijn debuut documentaire vorig jaar op Film by the Sea in première is gegaan en dat ik daar door het hele land mee trek om een verandering in de zorg teweeg te brengen, om erkenning en herkenning te bewerkstelligen voor mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel en hun naasten.

Mijn bestaan als kunstenaar nu heeft een veel groter maatschappelijk karakter gekregen dan ik 14 jaar geleden, toen mijn ondernemersreis begon, kon vermoeden.
Mijn kunst mag veranderen, mag raken, mag laten nadenken, mag laten voelen. En dat is volgens mij waar het om draait.

Stem op Lieke Anna

Impact op de regio

Als geboren en getogen Bressiaanse, die na een uitstap naar het Brabantse weer terugkeert naar Breskens, ben ik ontzettend blij om terug te komen in de regio. Mijn kunst rouleert op dit moment op verschillende plekken in Zeeuws-Vlaanderen. Ik heb er net een Art Pop Up opzitten in Breskens, die ik overigens zelf heb georganiseerd na een oproep van Caffarelli Concepts. En vanaf 12 september is een selectie van mijn werken te zien in het Ledeltheater in Oostburg. Met mijn fotografisch werk wil ik het publiek raken, verwonderen, laten nadenken, maar vooral laten voelen. Iets waar we soms zo aan voorbij gaan, maar zó nodig is. Maar belangrijker is de impact die ik mag maken met mijn documentaire.

Mijn korte documentaire Hoofd Stuk gaat over de onzichtbare impact die mijn moeder's hersenletsel heeft op onze moeder-dochter relatie. Na haar beroerte (2020) kan ze niet meer zelfstandig wonen, komt terecht in de Hooge Platen en is ons gezinsleven voorgoed verandert. Begin dit jaar heb ik samen met mijn moeder de film, die zich op 1 scene in IJsland na volledig afspeelt in Zeeuws-Vlaanderen, mogen vertonen op de locatie waar zij zit. Met ook als missie, de zorg te verbeteren. Mijn moeder is niet de enige die op haar 60ste een beroerte krijgt, niet meer thuis kan wonen en tussen de bejaarden terecht komt. Het is dan ook niet gek dat de zorg die ze ontvangt daar, niet passend is voor haar situatie. Met de vertoning van de film, willen we in gesprek gaan hoe dit beter kan. Omdat dit steeds vaker voor gaat komen en de zorg op dit moment niet is ingericht hiervoor. Daar stopt het niet. De film wordt ook vertoond in Ter Schorre, op een speciaal georganiseerde dag voor mantelzorgers en in verschillende filmhuizen. Wat ik wil zeggen is. Ik zet me in om de zorg omtrent hersenletsel in de regio te verbeteren. Om meer bewustzijn te creëren voor de onzichtbare gevolgen. Voor zowel degene die het overkomt, als de naasten. En dat stopt niet met de vertoningen. Ik schuif ook aan om de zorg daadwerkelijk te veranderen door in gesprek te gaan over het onderwerp.

Toekomstvisie

Met mijn werk wil ik gesprekken op gang helpen die we normaliter niet graag voeren. Dat blijf ik doen. Een concreet doel wat ik heb is dat ik wil dat er meer aandacht moet komen voor naasten in de revalidatiezorg rondom mensen met hersenletsel. Er moet een optie komen om hierin meer betrokken te worden, kennis op te doen en ook het hart te luchten. Het is een concreet doel, omdat ik later dit jaar met Revant in gesprek ga hoe we dit in de komende jaren kunnen opzetten. Dit is een directe voor vloeiing uit een persoonlijk gemis in mijn reis als naaste en ik krijg deze kans doordat ik met de film hier ben geweest voor een vertoning. Het is ook mijn ambitie om een tweede documentaire te maken. Vraag me niet waarover of wanneer, dat kan ik je nog niet zeggen. Jij kiest namelijk niet het verhaal dat je gaat vertellen, het verhaal kiest jou. Maar dat er in de komende vijf jaar een tweede film gemaakt wordt, daar steek ik mijn hand voor in het vuur.

De andere finalisten

Een goede keuze maken? Bekijk de twee andere finalisten.

Catering Eline

LEF marketing & events

InspireBO wordt mede mogelijk gemaakt door:

Bekijk alle partners